Een hele goedemorgen! De één na laatste dag van 2019, en ik heb jullie nog steeds niks laten weten van de reis die ik afgelopen zomer heb gemaakt. Dus daar ga ik nu maar eens even verandering in brengen. Afgelopen zomer heb ik een zendingsreis gemaakt. Maar zoals je misschien al wel eerder hebt gelezen (klik hier), heb ik dat eerder gedaan. Toen eindigde ik de reis met een: voorlopig niet nog eens! Hoe dat deze keer ging? Lees maar mee.
Het begon allemaal… na de zendingsreis naar Malta. Ik was overweldigd, zowel positief als negatief. En dit zorgde ervoor dat ik tegen God zei: dit wil ik ooit best weer doen, maar de komende jaren niet. En, als ik dan ga, dan wil ik een vriendin hebben die met me mee zou willen. Dat zijn mijn voorwaarden.
En die voorwaarden wist Hij nog eens te overtreffen ook! Tijdens mijn zomervakantie van 2018, leerde ik mijn beste vriendin, Marieke, kennen. Toen nog niet wetende dat zij die vriendin was waar ik een zomer later mee op zendingsreis zou gaan. Gods wegen zijn zoveel hoger (en beter!) dan die van ons :)
In februari dit jaar, kreeg ik een nieuwsmailtje van Transform. Dezelfde organisatie (deel van Operatie Mobilisatie) waarmee ik de vorige keer ging. Het ging over de reizen voor de zomer, en iets in mij werd getriggerd. Zou dat mijn plan voor de zomervakantie worden? Nog niet helemaal overtuigd liet ik het even rusten. Zo af en toe opende ik het mailtje nog eens, en elke keer voelde ik het verlangen om op zendingsreis te gaan weer aanwakkeren.
En toen kwam het moment waarop ik serieus besloot om Marieke mee te vragen. Ik had haar wel op de hoogte gehouden van mijn gedachten, maar ze was steeds heel terughoudend, leuk voor mij, niet zo voor haar. Dus het eerste wat ze zei was: ‘nee, ik ga niet met je mee’.
Nu had ik toch wel degelijk het idee dat God mij samen met haar wilde laten gaan, dus ik begon te bidden. ‘God, ik kan haar hart, haar gedachten en haar tegenargumenten niet veranderen. Als dit Uw plan is, zorgt U er dan maar voor dat ze mee wilt’. Dit gebed hield ik een maand vol, en toen besloot ik haar nog eens te vragen. ‘Kom je met me mee op zendingsreis deze zomer?!’
En voor de mensen die nu denken dat God haar opeens helemaal had laten omkeren… helaas! Ze zei nee. Deze keer nam ik het alleen niet zo makkelijk aan, en mijn directe tegenvraag was: ‘dus wat zegt God hierover tegen jou? Heeft Hij gezegd dat je niet hoeft te gaan?’ Hier viel ze even stil. Eigenlijk had ze dit nog helemaal niet zo met God overlegd.
Dat was het moment dat God wel degelijk ingreep, zij ging met God in gesprek, en ik hoefde niks meer te doen. God zei: ‘Ga’. En als God zegt dat je moet gaan, dan ga je. Zo simpel was het voor haar.
Dus daar begon de hele reis, de keuze om te luisteren naar Gods stem. Nu was de vraag nog: waarheen? De conferentie voor de daadwerkelijke zendingsreis was in Athene. Dat stond vast, maar van daaruit waren er meerdere landen waar je heen kon gaan. We besloten allebei apart door die lijst heen te gaan, en God te vragen waar we heen moesten, en dan zouden we een top drie maken. Misschien wilde God ons niet per se naar hetzelfde land hebben, dus we stonden open voor Zijn leiding.
In onze top drie kwam er één reis overeen, de reis waar we allebei wel het meest behoefte aan leken te hebben. Turkije. Reizen door meerdere steden en Gods woord delen in de minst bereikte delen van Turkije. Hoewel ik hier meteen ontzettend veel zin in had, was het ook wel spannend. Ik kan geen Turks, en was ik dan nu wél klaar voor een zendingsreis?
Maandag 8 juli 2019 kwam al snel, ’s ochtends vroeg vertrokken we, vliegend via München, op weg naar Athene. Hoe de rest van de reis ging kom ik graag in deel 2 (en deel 3 en deel 4) op terug binnenkort!
Een gezegend nieuw jaar toegewenst!
Naomi.