Vandaag wil ik het laatste deel van mijn ervaringsverhaal rondom de zendingsreis naar Turkije met jullie delen. Hierin wil ik jullie een beeld geven van het mensen ontmoeten, van de verhalen die we gehoord hebben en de dingen die er gebeurd zijn. Het was heel bijzonder om God aan het werk te zien, en ik hoop jullie er ook mee te mogen bemoedigen.

Mocht je deel 1 t/m 3 nog niet gelezen hebben, klik dan hieronder:

Hoe het begon: deel 1

10 uur vertraging: deel 2

Naar Istanbul: deel 3

Het eerste verhaal wat ik met jullie wil delen speelde zich af op een zeer afgelegen plek. We hadden een eind gereden en kwamen uit op een plek, waar we een schitterend uitzicht hadden. De chauffeur van het busje besloot om op ons te wachten tot we klaar zouden zijn, want heen en weer rijden was veel te ver.

Terwijl we aan het genieten waren van het uitzicht, raakten de mannen in gesprek met de buschauffeur en een man die daar werkte. Terwijl ze aan het praten waren, kwamen ze uit op het geloof. Eén van die mannen vertelde dat hij 7 jaar geleden een Nieuw Testament had gekregen van iemand, maar dat hij deze was kwijt geraakt. Dit was voor ons een schitterende mogelijkheid om hem opnieuw een Nieuw Testament te geven. Hoewel we daar verder geen mensen ontmoeten, omdat het zo afgelegen lag, was het een hele bijzondere samenkomst van omstandigheden. God liet duidelijk zien dat het niet altijd gaat om de hoeveelheid. We hoeven niet altijd 100 mensen te spreken, soms zijn 2 mensen genoeg. Want ik geloof dat wij daar die dag niet voor niks waren.

Een tweede verhaal laat Gods werk ook schitterend zien! De mannen van ons team hadden gevraagd aan God: wilt U iemand bij ons brengen om het evangelie mee te delen? Nadat ze de hele avond anderen hadden verteld over Jezus, kwamen ze behoorlijk moe op hun kamer aan. Ze moesten nog van kamer wisselen, dus ze konden nog niet gaan slapen. Terwijl ze allebei aan het bijkomen waren van de avond, hoorden ze een klop op de deur. Toen ze de deur open deden, bleken daar twee Koerdische mannen te staan die hun tassen even wilden ophalen. Vervolgens spraken ze nog een hele tijd met deze mannen, en mochten ze het evangelie met hen delen.

Ergens in dat gesprek vroegen de Koerdische mannen zich af waarom de deur was open gegaan. Wat bleek? Zij hadden nog niet eens aangeklopt, en de deur werd al voor hen open gedaan. De mannen uit ons team waren vollop verbaasd, want zij dachten echt geklop gehoord te hebben. Bijzonder hoe God deuren letterlijk laat openen!

Ik wil dit verhaal eindigen met wat er de avond daarna gebeurde. De mannen hadden nummers uitgewisseld, en ze hadden één van onze teamleden gebeld. Hij wilde zijn leven aan Jezus geven! Die nacht, tot heel laat spraken ze in de lobby van het hotel over het geloof. Het meest bijzondere voor mij hier, was dat zij pas écht geïnteresseerd raakten in Jezus toen ze de volgende woorden hoorden: ‘Jezus volgen kan je alles kosten. Het is geen makkelijke beslissing.’ De woorden die je eigenlijk helemaal niet met hen wilt delen. Ik dacht dat ze daardoor afgeschrikt zouden worden. Maar juist dit triggerde hen om Jezus serieus te nemen.

Als het je alles kan kosten, en tóch volg je Hem, dan moet er wel waarheid achter zitten!

We mochten nog veel meer mensen ontmoeten op de plekken waar we zijn geweest. Helaas kan ik niet alles met jullie delen, dan zou ik over 5 blogs nog niet klaar zijn ;) Dus ik wil graag nog 3 verhalen met jullie delen.

Evangeliseren kun je op zoveel verschillende manieren doen. Een hele leuke en ook iets spannende manier, is om naar de lokale bibliotheek toe te gaan. Dit deden wij dan ook. We liepen langs allerlei rekken met boeken, en kwamen bij de ‘religie’ sectie uit. We hadden allemaal visitekaartjes met websites en manieren om Jezus te leren kennen. Hoewel we geen woord Turks spreken, hebben we een heel aantal van die boeken geopend… En een kaartje ingestoken. Vervolgens besloten we te bidden dat deze door de juiste mensen gevonden zou worden. Het spannende hieraan? De camera’s die we probeerden te ontwijken en de vrouwen die de bibliotheek runden. We moesten zo sneaky mogelijk, zonder op te vallen, rondlopen. Maar dat is vrij lastig met een buitenlands uiterlijk in dat deel van Turkije. Gelukkig is het ons gelukt!

Op een gegeven moment liep ik met één van de andere vrouwen door een stad. En iets in mij (de Heilige Geest ;)) drong er op aan om een bepaalde supermarkt binnen te gaan. Ik stelde dit voor aan de andere vrouw en we besloten even wat drinken te kopen. Het was een heel kleine supermarkt, en na het kopen van wat drinken en lunch, kwamen we in gesprek met de cassière. Ze was wat terughoudend, maar het was heel bijzonder om haar naam te horen: Parel. We hadden een flyer bij ons waarop stond: Je bent net zoveel waard als een parel! Deze gaven we aan haar, om haar te bemoedigen en haar te laten zien dat ze er mocht zijn. Terugdenkend aan haar hoop ik dat ze opgebouwd mocht worden, en dat God het zal gebruiken om haar op Jezus te wijzen.

Als laatste wil ik delen over een ontmoeting met een aantal vrouwen die, vooral in die cultuur, behoorlijk buiten de boot vielen. We kwamen ze tegen terwijl de kinderen buiten aan het spelen waren en we werden uitgenodigd voor koffie. Terwijl we buiten zaten in de schaduw, spraken we over het evangelie. Maar de vrouwen begonnen het af te wijzen. Eén van hen zei: ‘ja, ik heb toch al korte mouwen aan. Ik ben al afgewezen door God, ik ben al een zondaar. Niks kan mij nog helpen.’ Dit was heel verdrietig om te horen. Je voelde de afwijzing die de gemeenschap om hen heen hen had aangedaan. Ze waren niet goed genoeg, en dit zat er zo diep in, dat we er helaas ook niks anders over konden vertellen. We mochten delen over hoe ons leven wel door Jezus veranderd werd, maar ze bleven afstandelijk.

Hoewel dat soort momenten moeilijk zijn, voelde het niet als falen. Juist op die momenten wil ik vertrouwen op Gods woord.

Zoals de regen en de sneeuw vanuit de hemel naar beneden komen en op de grond blijven liggen om de aarde water te geven, het koren te laten groeien, zaad voor de boer en eten voor de hongerigen te produceren, zo is Mijn woord ook. Ik stuur het uit en het levert altijd vrucht op. Het doet alles wat Ik wil en bereikt datgene waarvoor Ik het wegstuur.

Jesaja 55:10-11

Ik geloof dat de woorden die we gedeeld hebben met de mensen om ons heen, de Bijbel die we open geslagen hebben, niet voor niks zijn geweest. Misschien was het een zaadje, misschien was het water, misschien was het een stukje zon… Ik vertrouw erop dat God mensen op ons pad heeft gebracht. De mensen ontmoeten, zodat Zijn woord gedeeld mocht worden.

Ik hoop dat dit een bemoediging was en een uitdaging voor de mensen die willen leren evangeliseren. Of het nou dichtbij of ver weg is, God zorgt voor de ontmoetingen. Wij hoeven alleen maar (letterlijk of figuurlijk) de deur open te doen!

Een hele gezegende week,

Naomi.