Een hele goede morgen! Het is alweer even geleden dat deel 1 en deel 2 online kwamen van de zendingsreis naar Turkije, maar ik ben het nog niet vergeten. Vandaag het deel van de zendingsreis naar Istanbul. Ik zal iets minder gedetailleerd zijn, aangezien er grotere veiligheidsrisico’s zijn in Turkije dan in Griekenland om te evangeliseren. En de mensen daar wil ik zeker niet storen in hun werk! Vandaag wil ik dus over het eerste deel van mijn reis naar Turkije vertellen: de zendingsreis naar Istanbul.

De vorige keer eindigde ik bij de gesprekken vanuit Athene, de bijzondere ontmoetingen die God voor ons geregeld had. De dagen daarna gingen we ook naar Korinthe, en mochten we God aanbidden en samen meer leren over evangelisatie.

Op zaterdag vlogen we van Athene naar Istanbul, een korte vlucht. Eénmaal geland in Istanbul, zouden we nog bijna een uur met de bus gaan om bij het hostel te komen waar we zouden overnachten. Eenmaal bij de hostel aangekomen bleek dat wij toch naar een andere hostel moesten, dus we liepen een aantal straten verder, niet ideaal: berg op met een zware koffer! De nodige inspanning van die dag hadden we toen ook allemaal wel zo ongeveer weer gehad. Marieke (de vriendin die met me mee ging :)) en ik lagen bij elkaar op de kamer, en er zou nog een andere vrouw bij komen.

De kennismaking met deze vrouw was overigens heel leuk, ze is een behoorlijk kleine vrouw met een lekker kort kapsel en heeft alle energie van de wereld. Zij komt uit Duitsland en leefde voornamelijk in allerlei gebieden in het Midden-Oosten. Dus ze sprak een leuke combinatie tussen Duits en Engels tegen ons. Zeker een kamergenootje waar ik meerdere keren heel hard om gelachen heb!

Maar even terug naar het verhaal. In de eerste dagen in Istanbul werden we getraind in de Turkse cultuur. Uiteindelijk bleken dit heel belangrijke dagen te zijn, want ik heb die kennis ontzettend veel nodig gehad. Ook de paar Turkse woordjes die ik ondertussen spreek, werden met veel plezier en enthousiasme ontvangen door de lokale bevolking!

Na deze dagen werden allerlei teams door heel Turkije verspreid. Wij zouden richting het oosten gaan, dicht bij de Iraanse en Armeense grens. Vanuit daar zouden we elke paar dagen naar een andere stad gaan. We hadden pamfletten bij ons en Turkse bijbels. We hadden een niet al te grote groep, onder de 10 mensen, en hiervan spraken er 2 vloeiend Turks. Nog eens 2 konden wel een aardig woordje en wisten zich met handen en voetenwerk prima verstaanbaar te maken. De rest van ons bad mee op de achtergrond en soms, via wat vertaalwerk, mochten wij onze getuigenis geven van wie God was voor ons en hoe we tot geloof gekomen zijn.

Zoals ik al eerder zei, was het zeer waardevol om de cultuurtraining te hebben voordat we officieel naar de andere kant van het land gingen om te evangeliseren. Eén van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb: als vrouw mag je een man niet in de ogen aankijken. Dat wordt namelijk nog net niet beschouwd als een huwelijksaanzoek ;) Dit was in het begin behoorlijk wennen.

In Nederland ben ik zo gewend om mensen aan te kijken als ik tegen ze spreek, en nu dat niet mocht, moest ik de helft van de bevolking, alle mannen, heel hard negeren. Dit was niet alleen op straat zo, maar ook in de supermarkt was het belangrijk om zo min mogelijk te praten met mannen (als vrouw zijnde). Dit hield dus in dat je de boodschappen op de band legde, je legde je geld neer en hoopte dat ze geen moeilijke Turkse vragen zouden stellen die ik toch niet zou kunnen verstaan… Een aantal keer werd er met veel gebaren gevraagd of ik ook een tasje erbij zou willen. Want veel van deze mensen spraken geen Engels, en ik geen Turks! Een hele kunst, maar ook ontzettend leuk om mee te maken.

Op de eerste avond dat we de stad in liepen, in verschillende groepjes, kwamen we bij een reisbureau uit. We hadden geen reis nodig, maar één van de vrouwen uit onze groep was naar binnen gestapt met een smoesje en was nu druk aan het kletsen. Het duurde niet lang of wij kwamen er ook bij zitten en we kregen een gesprek over het geloof. Veel moslims hebben hun hele leven dezelfde argumenten gehoord over waarom het christendom niet de waarheid is, en deze kwamen dan ook allemaal voorbij. De Bijbel zou aangepast zijn, Jezus is geen God en hoe kan God nou uit drie Personen bestaan? Ook hier hadden we in de cultuurtraining aangedacht voor gehad, dus we konden hen allerlei antwoorden geven.

De sociale druk in Turkije ligt hoog, het is belangrijk dat er toestemming wordt gegeven van een ‘meerdere’. Dit kan natuurlijk familie zijn, maar ook een baas of belangrijke collega. Dit merkten we ook in het reisbureau. Er zaten twee vrouwen, en op een gegeven moment werd de één echt nieuwsgierig. We boden hen een bijbel aan, en ze twijfelden even. Op een gegeven moment keek de vrouw die de bijbel wel wilde even naar haar collega. En pas op het moment dat de collega een bevestigend knikje gaf, nam ze de bijbel aan.

We merkten dit ook als wij als vrouwen, andere vrouwen aanspraken en hun man liep daarbij. Soms liep deze man dan weg, maar vaak konden we deze vrouwen veel minder goed bereiken. Hun man had het zeggenschap, en hoewel ze best wilden luisteren, kwamen ze al snel met dezelfde vragen als eerder genoemd. Nu is er natuurlijk niks mis met deze vragen, maar die vragen werden alleen gesteld omdat ze ons het zwijgen op wilden leggen. Heel vaak kwam er geen discussie uit voort, maar alleen een kort afscheid.

Toch hebben we ook heel veel andere ontmoetingen gehad. Graag vertel ik daar in het volgende deel nog over. Anders word het wel een heel lang verhaal!

(Hier staat het laatste deel: deel 4)

Ik wens jullie een hele gezegende week,

Naomi