Een hele goede maandagmorgen! Graag wil ik vandaag het vierde, en laatste deel van mijn ervaringen op Malta met jullie delen. (Hier zijn deel 1, deel 2 en deel 3!) Ik ga mijn best doen om zoveel mogelijk te vertellen over de zendingsreis maar dit helemaal via een blog overbrengen is niet het makkelijkste. Toch vind ik het een ervaring die ik nooit zal vergeten en iets waarmee ik hopelijk bij jullie interesse opwek om zendingswerk te gaan doen! God was aan het werk op Malta en dat wil ik met jullie delen!

Dit was een deel van het team waar ik op Malta mee mocht samenwerken. In het geheel waren we met een groep van 12 personen, inclusief Dirk. De leider uit, heel toevallig, Nederland. Hij woonde al een heel aantal jaar op Malta en ontving daar ook al een tijdje groepen van OM om ze op de ontdekkingstocht mee te nemen in de zendingswereld. Het team was heel divers, er zaten mensen bij die geen Engels spraken, maar ook mensen bij die zo’n 3 talen helemaal vloeiend konden. Malta ligt in het midden van de Middellandse Zee, dus daar zijn veel talen ook meer dan vertegenwoordigd.

De vrijdag waarop ik naar Malta vloog gingen we met de hele groep in een busje richting het vliegveld. Hier gebeurde wonder nummer één, (ik ben de tel kwijtgeraakt maar dit was de eerste die met ons team gebeurde). Het was namelijk zo dat er 3 mensen met ons mee kwamen die origineel naar Turkije zouden gaan, de zending in. Op dat moment was alleen net de coup gepleegd waardoor dit dus qua veiligheid niet door kon gaan. Deze mensen kozen om met ons mee te gaan maar hadden nog geen vliegticket. Op het vliegveld moesten we dus naar een balie om achter dat vliegticket aan te gaan. De rest van de groep moest vast inchecken om zo wel op tijd te komen. We stonden bij de gate te bidden en te wachten met de hoop dat zij ook bij ons in het vliegtuig konden stappen en er verder geen gedoe om kwam. Er ging dan ook een luid gejuich op bij de gate toen deze 3 mensen aan kwamen en ze met ons mee mochten!

We kwamen aan bij Dirk, op Malta, die ons opwachtte bij het vliegveld. Daar nam hij alle koffers in de auto en liepen wij naar zijn huis. Hij woonde dicht bij het vliegveld dus dat was heerlijk in het warme zonnetje (30 graden :)) De eerste avond, nadat we avondeten hadden gekocht, gingen we naar de plek waar volgens Dirk, Paulus was gestrand (Handelingen 28). Daar kregen we meteen onze eerste ‘opdracht’, ga de straat op in tweetallen, en spreek met minimaal twee mensen. Emma* en ik zijn met z’n tweeën maar eens rond gaan kijken. We vonden dit allebei wel even spannend, hoe spreek je mensen aan op straat en hoe begin je over het geloof? Het aanspreken ging al redelijk soepel en het gesprek over het geloof werd gedurende de tijd op Malta steeds makkelijker. We hadden dan ook wel een super voorbeeld: Dirk. Dirk was echt verbazingwekkend goed in mensen aanspreken. Dit bewonderde ik zeer in hem!

Later in de eerste week viel Barbara van de trap af, waardoor ze behoorlijk last had van haar stuitje. We waren zelfs bang dat deze gebroken was. Dirk was heel resoluut en gaf aan dat hij niet wilde dat satan op deze manier invloed kon uitoefenen op het team. Daarom zijn we allemaal voor haar gaan bidden en heeft Sean zijn handen op haar onderrug gelegd en bad voor genezing. Barbara vertelde later dat God haar toen zei om op te staan. Tot drie keer toe. Ze durfde niet goed omdat ze bang was dat het gigantisch pijn zou doen, maar toen ze het toch deed was de pijn zo goed als weg!! Dit vond ik ontzettend bijzonder. Ik had tot dan toe nog nooit iemand zo letterlijk voor mijn neus genezen zien worden en dat maakte me toch wel emotioneel. God deed zulke gave dingen!!

We maakten ook deze foto, dit was voor ons het symbool dat we een stap zetten in ons geloof. Het mocht misschien heel spannend zijn om met zo’n groot kruis (zie de tweede foto) over straat te lopen en mensen te vertellen over wat we geloven, maar het is wel super belangrijk en erg bijzonder. Het viel mij keer op keer weer op hoe mensen reageerden en meer wilden horen. Ze waren zo ontzettend hongerig naar Jezus en stelden heel veel vragen.

Iets wat ik ook heel bijzonder vond was de nachtelijke gebedswandeling die we hebben gedaan. We gingen rond een uur of 10 ’s avonds naar een gebouwtje en daarbinnen hebben we eerst een uur of twee zitten bidden met de groep. Samen, apart, stil en hardop. Ook hebben we gezongen en gebeden voor een goed verloop van de avond. We zijn die nacht een heel eind gaan wandelen door de stad. En voor alles wat we zagen hebben we gebeden. De speeltuin, de haven, de overheid. Ook hebben we gebeden voor de drugsverslaafden (na het vinden van een heroïne spuit) en voor de kerken die we tegen kwamen.

Een andere keer liepen we met de lokale kerk in groepen door een andere stad. Deze kerk deed dit nu al ruim een jaar elke week door dezelfde stad en had God zien werken. Hier mochten wij ook mee bidden. Dit vond ik een heel mooi initiatief. Bidden voor je stad, voor de plekken en mensen in de stad. Wij hebben in de twee weken dat wij er waren ook twee van de lokale evangelische kerken bezocht. Deze mensen waren heel blij dat ze zagen dat er mensen waren die met ze mee wilden bouwen aan deze kerk. Malta is van oorsprong een katholiek land en heeft daarom ook niet veel evangelische kerken. Dit zorgde ervoor dat de gemeentes ook niet heel groot zijn maar wel extra dankbaar als er dus mensen langs komen om ze een hart onder de riem te steken!

Zoals je ziet heb ik heel veel beleefd in die twee weken. Dit is nog lang niet alles en ik zou nog zoveel langer door kunnen gaan… Wie weet een andere keer! Voor vandaag is het alleen genoeg nu, want anders wordt het wel een heel lang verhaal haha!

Ik ben benieuwd of jij ooit overwogen hebt om op zendingsreis te gaan? En zonee, waarom niet?

Een gezegende week gewenst,

Naomi.

*- Om veiligheidsredenen is deze naam veranderd.