Zendingsreis: huilen #3

Goeiemorgen! Deel drie van mijn de zendingsreis naar Barcelona/Malta. In de afgelopen twee delen (deel 1 en deel 2) heb ik jullie meegenomen in het voorbereidende werk. Dit duurde in mijn geval een kleine anderhalf jaar. Vandaag wil ik met jullie verder gaan vanaf het moment dat ik in Barcelona aan kwam en eindelijk het OM (Operatie Mobilisatie) vond. Want: in tegenstelling tot wat je misschien verwacht, vond ik Barcelona echt niet leuk. Ik kwam daar maandag aan en ging vrijdag weer weg. In deze dagen heb ik geloof ik zo’n 2 dagen de hele dag gehuild…. Waarom? Dat ga ik je nu uitleggen!

Nadat ik op het vliegveld werd opgewacht werden we in groepen naar de bussen gebracht, er waren in het geheel 250 mensen namelijk. Daar heb ik een tijdje naast een Zuid Koreaans meisje gezeten wat best gezellig was. Ik voelde me wat onzeker, dit was de eerste keer dat ik alleen van huis was voor langere tijd dus dit was nieuw. Toen we aankwamen in het hostel, kreeg iedereen een keycord. Hierop stond je naam. Zo kregen we ons eigen pakket om ons bed op te maken en wat washandjes en handdoeken. We werden naar onze slaapkamers gebracht. Dit hield in: met zijn 10/15 op één kamer. Dit was overigens nog niet vol. Er pasten wel 20/25 mensen in. Ik sprak met een aantal kamergenootjes en dat was best gezellig. Toen besloot ik om alles op te gaan schrijven, ik heb elke dag compleet beschreven in mijn map (als in, letterlijk elke dag van de aankomst in Barcelona tot het terug zijn in Nederland). Dit zorgde ervoor dat ik alles even kwijt kon, in het Nederlands. Natuurlijk waren we in een nieuw land, nieuwe cultuur, dus betekent dit ook ander soort eten. Dit was echt heerlijk, lekker kunnen genieten van alles wat ze bereid hadden! We eindigden de avond met een worshipavond. Dit was super speciaal, je voelde een groep samen komen voor Jezus. Kippenvelmomentje.

Van de dagen daarna kreeg ik iets minder kippenvel… Ik werd dinsdag wakker en ik voelde me wat onprettig. Waar het aan de ene kant super gaaf was, kostte het me ook heel veel moeite om continue onder de mensen te zijn. Er was geen tijd waarop alles stil moest zijn, dus het lawaai ging makkelijk door tot 2 uur ’s nachts. Ik wist niet precies hoe ik dit nou vol moest houden. Ik ben naar het ontbijt gegaan en daarna had ik mijn eerste workshop. De workshops die ik deze dagen heb gehad waren super leerzaam en gegeven door mensen met een passie voor Jezus. Deze dinsdag heb ik nog aardig goed volgehouden. Toch heb ik de woensdag de hele dag gehuild. Ik voelde me doodmoe, had geen behoefte aan al die mensen en wilde eigenlijk gewoon naar huis.

Achteraf realiseer ik me hoe gigantisch satan mij toen heeft aangevallen. Ik heb de hele woensdag, en een groot deel van de donderdag gehuild. Ik kon niet meer en heb mijn ouders gebeld: ik wist niet of ik dit wel wilde en kon ik niet gewoon naar huis. Dit ging ik toch niet nog 2,5 week volhouden?! Mijn ouders begrepen dit maar zeiden me ook om door te zetten. Dit snapte ik natuurlijk ook wel, maar was wel super lastig. In deze twee dagen heb ik verder ook geen worshipavonden, of ochtenden bezocht. Ik kon mezelf er niet toe zetten om gezellig bij anderen te zitten, ik was al zo moe. Toch heb ik de dingen eromheen wel kunnen doen: mijn team ontmoeten dat met mij naar Malta toe zou gaan, en heerlijk in het zonnetje genieten en een boekje lezen. Dit deed ik vaak op een bankje op de binnenplaats. Hier liepen vaak genoeg mensen langs wat er voor zorgde dat ik wel mensen sprak.

Op de donderdag, rond 15:00 was er weer een worship moment in de grote zaal. En omdat het zo warm was, stond de deur open. Ik had dus geen behoefte om daar bij te zijn en ben weer buiten gaan zitten. Iets later kwam Laura naar mij toe. Een vrouw, origineel uit Amerika, die nu in Frankrijk woonde kwam naar mij toe. Ze had me zien zitten op het bankje en vroeg of het wel ging. Nou daar ging het al mis, ik weer in tranen. Toen hebben we een heel fijn gesprek gehad, ze heeft voor me gebeden en zo ging het langzaamaan weer beter. Ik had daarvoor gebeden of God iemand wilde sturen omdat ik het niet meer wist, en dit voelde als zo’n gebedsverhoring! Helaas heb ik Laura hierna niet weer gezien, anders had ik haar nog kunnen bedanken.

De vrijdag waarop ik naar Malta toevloog was een hele bijzondere. Daar begon het avontuur echt. Wat had ik daar naar toe geleefd, veel minder mensen, meer slaap -ha, dat dacht ik toen nog-, en vol verwachting.

Hier wil ik jullie volgende week verder over vertellen, anders wordt het zo uitgebreid…! (Klik hier voor het laatste deel)

Tot vrijdag,

Naomi.