En toen was het alweer woensdag! Vorige week woensdag heb ik deel 1 van mijn zendingsreis ervaring gedeeld. Hierbij eindigde ik vorige week met het niet doorgaan van de zendingsreis naar New York. Dit was voor mij een hele klap en ik was echt heel erg verbaasd. Ik had het geld zo snel bij elkaar gekregen en daardoor had ik echt het idee dat God ook wilde dat ik dit ging doen. Ik wist niet zo goed hoe ik nu verder moest. Vandaar dat ik het eerst een tijdje liet rusten.
Rond oktober 2015 spoorde mijn vader mij aan om weer op zoek te gaan naar een zendingsreis. Ik had dat geld niet voor niks gespaard en wilde dit dus ook nog steeds besteden aan een zendingsreis. Ik heb veel rond gekeken en gezocht naar een reis die een goede vervanging zou zijn. Al snel had ik drie opties. 1: Montenegro, 2: Barcelona/Malta en 3: Barcelona/Israël. Bij de tweede en derde optie zou ik eerst naar een conferentie in Barcelona gaan, die mij dan ook zou voorbereiden op het daadwerkelijke werk ‘in het veld’. In Montenegro zou ik met kinderen werken en daar bij over God vertellen. Op Malta was het een soort middenweg, je zou gaan getuigen op de straat en een unieke ervaring opdoen in een land waar zoveel culturen samenkomen. In Israël was de bedoeling dat je lichamelijk best zware taken kreeg, veel in de hitte buiten was en heel veel ging wandelen. Nu dit dus mijn eerste zendingsreis was leek dit laatste mij niet zo’n goed idee. Uit ervaringsverhalen hoorde ik dat het heel intensief zou worden, dus dan zou ik Israël waarschijnlijk niet lang volhouden.
Zo keek ik dan ook verder, wat wilde ik dan wel? Ik besloot om voor de middenweg te gaan en meldde me aan bij Operatie Mobilisatie (OM) om naar Barcelona en Malta te gaan!
Toen begon het aftellen. Op 11 juli 2016 was het zover, ik stapte in het vliegtuig op weg naar Barcelona. Dit was overigens ook de eerste keer dat ik alleen van huis ging voor langere tijd. Dat vond ik best wel heel spannend. Ik zou op een vliegveld in Spanje aankomen waar ik niemand kende, het zou mijn tweede keer vliegen zijn, en de mensen die ik moest vinden van OM zouden alleen maar Engels spreken. En dat hardop Engels spreken met mensen die ik niet kende en waarvan velen Engels als moedertaal hadden, vond ik super spannend. Nu realiseer ik me dat ik best wel perfectionistisch ben, dus dan wil ik het eigenlijk ook super goed kunnen. En dat kan ik natuurlijk niet, want Engels is niet mijn moedertaal… Maar terug naar mijn verhaal, ik had een soepele vlucht naar Barcelona en toen ik geland was ging ik op zoek naar mijn bagage. Er was een super vriendelijk ouder stel waarmee ik samen op zoek kon, want ook zij zochten hun bagage en waren hier voor het eerst. De bagageband was best snel gevonden, en toen mijn koffer er eindelijk was, moest ik zoeken naar iemand van OM -Lees: stressfactor 10, want ik kan geen Spaans en wist niet goed waar ik moest zoeken-. Ze stonden net buiten de bagagehal dus toen ik ze vond, begon het avontuur!
En hier stopt het weer voor deze week. Ik wil jullie nog wel graag even vertellen waarom ik, God super dankbaar ben dat Hij mij naar Malta heeft geleid. Ik snapte er eerst niks van, maar al snel bleek dat God ook daar een plan in had. Als ik namelijk naar New York was gegaan, had ik een Nederlands team gehad. Super gezellig, alleen dan had ik nog minder Engels durven spreken. Dan had ik me wat meer ingehouden en niet alles gegeven. Nu was ik dus verplicht om Engels te spreken -anders verstond niemand me- en kon ik goed mijn Engels trainen, en durfde ik steeds meer. Ook heb ik hele bijzondere dingen meegemaakt die ik voor geen goud had willen missen.
Maar daar volgende week meer over, (Psst! Lees hier deel 3 en hier deel 4!)
een gezegende woensdag!
Naomi.