Goeiemorgen! Vandaag, na meer dan twee jaar, ga ik eindelijk weer eens een blog schrijven over een Bijbelse Vrouw, Sara. De vorige keer schreef ik over Ester, en nu vond ik het een mooi moment om verder te gaan met Sara! Ik wil met jullie wat hoofdpunten van haar leven vertellen en bekijken wat we er nu nog van kunnen leren. Het verhaal van Sara loopt van Genesis 11:29 tot Genesis 23:19, dus sla je Bijbel maar open!

Wat ging eraan vooraf?

Het eerste moment in de Bijbel dat wij lezen over Sarai is in Genesis 11:29 (NBV). Ze wordt beschreven als de vrouw van Abram, de man die later Abraham genoemd zal worden. Voordat we meer te weten kunnen komen, zien we in vers 30 de kern van het verhaal: ze is onvruchtbaar.

Sarai was de halfzus van Abram, zij hadden wel dezelfde vader, maar niet dezelfde moeder. In de tijd van dit verhaal had Mozes nog geen wetten gekregen van God, dus mensen wisten niet wat zonden waren (Zie Romeinen 7:7-8). Dit betekent dus dat er niks op tegen was om je halfbroer of halfzus te trouwen.

Toen Abram en Sarai trouwden, woonden ze in Ur. Dit is een stad die we in deze tijd in Irak zouden plaatsen, in de buurt van Basra. Sarai ging vervolgens met haar man en zijn familie mee naar Charan, het huidige Harran in zuid-oost Turkije. Als we die afstand in deze tijd zouden moeten lopen, zouden we bijna 1300 kilometer moeten afleggen. Dat zou 11 dagen, 24 uur per dag lopen zijn, ongelofelijk ver dus! (Mocht je nou niet zo goed zijn in topografie, klik dan even op dit linkje: hier kun je een kaartje zien waar de reis van Abram en Sarai op uitgetekend staat)

In Charan bleven ze wonen totdat Terach, de vader van Abram en Sarai, overleed. En dat is het moment waarop God hen riep, ze moesten hun familie achterlaten, en naar het land gaan wat God hen zou wijzen: Kanaän. Dit zou opnieuw een tocht betekenen van zo’n 815 kilometer en 7 dagen 24 uur per dag lopen. Sarai was op dat moment 65 en dat was in die tijd niet heel jong meer. Ze zou 127 jaar oud worden.

Wat valt mij op?

Eén van de eerste dingen die mij opvalt in het verhaal over Sarai: haar schoonheid! Zodra Sarai vanwege een hongersnood moet vluchten naar Egypte, wordt er gezegd door Abram: ‘Luister, ik weet heel goed dat jij een mooie vrouw bent.’ Hij wil dat Sarai zich voordoet als zijn zus, zodat ze hem niet zullen vermoorden om met Sarai te kunnen trouwen. En dit is niet het enige verhaal, nog een tweede keer, in Gerar (de woestijn van Israël) moest Sarai toneelspelen! Ze was een beeldschone vrouw. Zelfs tot hoog in het paleis van de farao werd over haar schoonheid gepraat (Genesis 12:15).

God gaf haar ook een hele bijzondere belofte: ze zou, op 90 jarige leeftijd nog een zoon krijgen. Voordat zij deze belofte in vervulling zou zien gaan, sprak God nog meer bijzondere woorden over haar uit. Ze zou voortaan geen Sarai meer heten, maar Sara. Dit lijkt geen grote verandering, maar de betekenis was dit wel! Sara betekent prinses. En dat is precies wat God haar wilde vertellen: haar nageslacht zou vol zijn met koningen en er zouden hele volken afstammen van haar.

Een ander iets wat opvalt: toen God voor de derde keer aan Abraham kwam meedelen dat Sara hem een zoon zou geven, moest Sara in zichzelf lachen. Ze geloofde niet dat een vrouw van haar leeftijd, 89, nog een kind kon krijgen. Maar God stelde haar een vraag: ‘Is ook maar iets voor de Heer onmogelijk?’ (Genesis 18:14).

Toen Sara een kind gekregen had, noemde Abraham hem Isaak, precies zoals God gezegd had. Isaak betekent ‘hij die lacht’. Sara was het eens met die naam en zei ‘God maakt dat ik kan lachen, en iedereen die dit hoort zal met mij mee lachen!’ (Genesis 21:6).

In de tussentijd, tussen het reizen en Isaak krijgen door, zien we een andere kant van Sara naar voren komen. In Genesis 16 zegt (toen nog) Sarai tegen Abram: trouw maar met Hagar, mijn Egyptische slavin. Misschien dat zij jou wel kinderen kan geven. En dat gebeurde. Hagar raakte zwanger, en ze begon zich anders te gedragen richting Sarai, ze had geen respect meer voor haar meesteres. De wanhoop die Sarai voelde toen ze geen kinderen had kunnen krijgen, zorgde ervoor dat ze de touwtjes in eigen handen nam, en nu voelde dit als een mes in haar rug.

Abram hield zich buiten die ruzie tussen de twee vrouwen, maar hij gaf wel toestemming aan Sarai om te doen met Hagar wat goed was volgens haar. Sarai besloot om Hagar het leven zuur te maken, ze zorgde dat ze zo’n zwaar leven had, dat Hagar uiteindelijk wel moest vluchten.

Uiteindelijk, toen Hagar een zoon had gekregen, kwam ze weer terug bij Sara en Abraham. Maar dit ging nog eens mis. Toen Isaak geen borstvoeding meer nodig had, gaf Abraham een groot feest. Ismaël, de zoon van Hagar, lachte spottend, en Sara zag dat tijdens het feest. Sara ging naar Abraham toe en zei: ‘Jaag die slavin en haar zoon weg, want ik wil niet dat mijn zoon Isaak later de erfenis moet delen met de zoon van die slavin.’ Uiteindelijk stuurde Abraham zijn Hagar en Ismaël weg, de woestijn in.

Sara had niet alleen de wanhoop gekend van het onvruchtbaar zijn, maar ook de jaloerzië van het niet vertrouwen op God. Voordat ze Hagar aan Abraham had gegeven, had God namelijk al beloofd dat Sara en Abraham een zoon zouden krijgen. En toch besloot ze om zelf te beslissen over haar toekomst.

Wat kunnen we er nu nog van leren?

Ik geloof dat er ontzettend veel te leren is uit de vele verhalen die ik hiervoor heb genoemd. Ik zal daarom niet alle punten langsgaan, want daar zou ik een hele prekenserie over moeten houden ;) Laten we kijken naar de lessen die we er nu nog uit kunnen halen.

Hetgeen wat mij het meest opvalt uit het leven van Sara, is haar weinige vertrouwen op God. Daar waar Abraham keer op keer zijn vertrouwen in God laat zien, laat Sara zich meer leiden door haar omgeving. Ze ziet dat ze ouder wordt, ze ziet haar kinderloosheid en ze kan zich niet voorstellen hoe dit toch ooit allemaal nog goed zou kunnen komen. Het mooie is dat Abraham hier in mee gaat, en dat het God is die de vraag stelt waar we allemaal van mogen leren: Is ook maar iets voor de Heer onmogelijk?

Hoe is het in ons leven? Vertrouwen wij op onze omstandigheden, of vetrouwen we op God? De eerste optie is vaak het makkelijkst. Je kunt best inspelen op de omstandigheden, maar de tweede… Die beschrijft het leven met God! Waar we ook in de Bijbel kijken, alles wijst op één uitkomst:

Vertrouw maar op God, niet op je omstandigheden.

Als Noach had gekeken naar zijn omstandigheden, had hij nooit een boot gebouwd op een plek waar geen water te bekennen was. Als de discipelen van Jezus hadden gekeken naar hun omstandigheden, hadden ze nooit Jezus aanbeden in de gevangenis. De momenten dat mensen om ons heen niet snappen waarom we dingen doen, en wij volledig afhankelijk van Jezus gaan leven, gaan we God zien werken.

Noach en zijn familie werden gered, terwijl de hele wereld ze vertelde dat ze moesten kijken naar hun omstandigheden. Maar het mooiste is: toen Paulus en Silas aan het aanbidden waren (Handelingen 16:23) werden zij niet alleen zelf gered. Het hele gezin, alle huisgenoten van de cipier van de gevangenis werden ook gered doordat zij Jezus leerden kennen.

Als wij niet kijken naar onze omstandigheden, maar wel kijken naar Jezus dan brengt Hij onze redding, en door ons mogen nog vele andere mensen die Jezus leren kennen. Door bovennatuurlijk te leven, boven al onze omstandigheden uit, gaan mensen zich afvragen hoe het toch kan dat…. je die baan kreeg waar je eigenlijk niet geschikt voor leek, hoe het kan dat je zwanger raakte maar onvruchtbaar was, hoe, door jouw gebed, genezing kwam voor de buurvrouw.

God vraagt elke keer als wij twijfelen aan ons: Is ook maar iets voor de Heer onmogelijk?

En ik durf te zeggen als antwoord: God kan oneindig veel meer doen dan wij ooit kunnen bidden of beseffen. Dat blijkt uit de kracht die in ons werkt.

Hem komt voor altijd en eeuwig alle eer toe in de gemeente door Jezus Christus. Amen! (Efeziërs 3:20-21)

Een heel gezegende week toegewenst,

Naomi.