Hoihoi! Vandaag alweer het tweede deel van mijn tweede zendingsreis. Hoewel de zendingsreis naar Turkije was, gaat dit deel nog over de zendingsreis in Athene. Als je deel 1 wilt lezen, dan moet je even hier klikken! We waren daar net aangekomen bij de vliegreis. Dus laten we daar weer verder gaan.

Marieke, mijn beste vriendin die dus mee ging, en ik vlogen via München naar Athene. We hadden een uur overstaptijd, dus we liepen lekker door naar de gate. Toen we even later in het vliegtuig zaten, werd er al snel omgeroepen dat we later zouden vertrekken vanwege technische problemen. Op dat moment leek dat al heel erg balen. Toch ben ik soms heel dankbaar dat ik de toekomst niet ken. Uiteindelijk moesten we 10 uur wachten op het vliegveld in München…

Het had erger gekund, maar dit was wel behoorlijk vermoeiend. We kwamen rond 9:30 aan in München, en zouden daar nog tot 20:30 moeten wachten. Met heel veel geduld en best fijne stoelen zijn we die uren doorgekomen haha! Die nacht kwamen we om 00:30 aan in Athene, vanwege het tijdsverschil meteen nog wat later. Hier werden we opgehaald door twee mensen van Operatie Mobilisatie. We waren hartstikke moe, en na wat gesluip in een kamer vol met slapende mensen, konden we eindelijk zelf ook naar bed.

In de dagen daarna maakte ik heel veel mee. Je kreeg een smallgroup toegewezen, een groepje uit allemaal landen die gedurende de Transform conferentie samen zouden komen, en met die groep gingen we zowel naar Korinthe als naar het centrum van Athene. En hoewel Korinthe super bijzonder was, (ik bedoel, Paulus heeft 2 grote brieven gestuurd naar hen die nog steeds heel veel gebruikt worden!), was het hoogtepunt Athene. Met mijn smallgroup zijn we het centrum van Athene ingegaan, en daar hebben we het evangelie gedeeld op allerlei manieren. Hier wil ik graag een aantal dingen over vertellen!

We liepen als eerste door een mooi park waar we weinig mensen tegenkwamen. Het was midden op de dag, en de enige mensen die we tegenkwamen waren politiemensen. Ze waren pauze aan het houden met een groep in de schaduw bij de ingang van het park. Op de heenweg had ik hen al gezien, maar toen had ik hier nog niet heel veel aandacht aan besteed.

Toen we even later op de terugweg daar weer langs kwamen, vroeg ik aan mijn smallgroup of we misschien even iets verderop in de schaduw konden bidden voor de politie in Griekenland. We deden dit, en daarna besloten 2 vrouwen uit mijn groep om het evangelie met hen te delen via het One Wish principe (even klikken voor meer uitleg). Eén van de politieagenten bleef geïnteresseerd luisteren. Dit was een grote bemoediging voor ons. De rest van de groep was namelijk hard aan het bidden en af en toe aan het doen alsof we in gesprek waren zodat we niet bleven staren ;)

Toen dat gesprek klaar was, bleek al snel dat een zendingsreis in Athene niet kon zonder Griekse koffie. Of, dat vond mijn team, want ik drink nog steeds geen koffie. Maar we besloten een terrasje op te zoeken, en daar kregen we een heel gezellig gesprek met de ober. Eerst was hij verbaasd hoe een groep uit zoveel verschillende landen ooit samen in Athene was beland. En even later mochten we hem het evangelie uitleggen. Waar God een verlangen naar koffie wel niet voor kan gebruiken…!

De derde en laatste ontmoeting van die dag, was toen we de trappen opliepen om naar een soort theater te gaan. Ik weet tot vandaag niet wat het precies was, want we werden gestopt. Stephanie uit Canada zakte bij een jonge vrouw neer en begon een gesprek. Op dat moment draaide onze groepsleidster zich om en vroeg of ik daarbij wilde gaan zitten. Het idee is om met meerdere mensen in gesprek te gaan zodat je meerdere mensen hebt om mee te denken. Ik aarzelde een seconde, want zou ik wel weten wat ik zou moeten zeggen…? Maar na een schietgebedje besloot ik om erbij te gaan zitten. Dan moest God het maar doen.

Ik stelde me even voor, en zij vertelde dat ze Anneke heet en uit Duitsland komt. Dit zag ik echt als een grapje van God. In het gesprek mocht ik vertellen over de kerk die ik in München had leren kennen. Ik daagde haar uit om daar eens langs te gaan omdat het een laagdrempelige kerk is en ook gericht op jongeren. Nu weet ik natuurlijk niet of ze dat ooit heeft gedaan. Maar het idee eraan vond ik wel heel bijzonder!

Zo zie je maar weer dat je op zoveel verschillende manieren en plekken God aan het werk kunt zien. Van politie, tot obers tot toeristen. Ik hoop hier ook een stukje bemoediging in gedeeld te hebben. Misschien zie je de uitwerking van je keuze’s niet altijd, God zal het afmaken. Wij hoeven alleen maar gehoorzaam te zijn!

(Ps: lees hier deel 3 en hier deel 4!)

Ik wil jullie een hele gezegende tijd toewensen,

Naomi.